گالری تهران

آب و خاک

شهرو خردمند - نمایشگاه انفرادی (23 شهریور - 03 مهر)

بیانیه

غزلی برای هیچ خلاصی از بند مفاهمه، به معنای مطلقش، اولین بند رابطه‌ با نقاشی‌های شهرو خردمند است. او نمی‌خواهد چیزهایی در لفافه بگوید، یا چیزهایی سربسته و رازورز. او خلاصی را یادمان می‌آورد، خلاصی از قیود کمینه‌گرایی، بیان‌روشی، فرم‌گرایی یا اندام‌وارگی. خردمند همه‌چیز را به عناصری درونی تبدیل می‌کند؛ عناصری که وابسطه به چیزهایی بیرون از خودشان برای تفسیر و تفهیم نیستند. او چيزهایی را به چیزهایی دیگر تقلیل نمی‌دهد ‌تا فهمیده شوند. او به معیارهای زیباشناسانه‌ی تاریخ نقاشی بی‌اعتناست و بسیار مستقیم و فردی هرکسی را به مغازله‌های نقاشانه‌اش دعوت می‌کند. این شاید مهم‌ترین عامل ارتباط با نقاشی‌هایش است. او چیزی جز خودش را احضار نمی‌کند تا ما را تحت تأثیر قرار دهد. می‌شود او را نقاش آبستره خواند، اما این فقط کلمه‌ای برای نزدیک شدن است که همان‌قدر ما را از روح کاری که او می‌کند، دور می‌کند؛ چرا که خردمند، آن‌جور که نقاش آبستره در سر می‌پرورد، در کار ساده کردن فرم‌ها نیست، بلکه بیشینه‌گرایی است که در هرکدام از آن فرم‌ها هزاران فرم را می‌بیند و می‌سازد. برای مقایسه او را می‌شود غزل‌سرایی نقاش دید. نقاشی‌هایش شبیه بیت‌های غزل رها و معلق میان فهمی کلی از جهان‌اند با ریزتکانه‌هایی از فهم‌ آنات جهان در رنگ‌‌گذاری‌ها و ضرب‌ قلم‌ها و ترکیب‌سازی‌ها. آن‌جور که شاعر غزل‌سرا خودش را از توصیف و توجیه جهان می‌رهاند، خردمند کار تبیین این جهان را که هست به دیگران واگذار کرده و جهانی بسیار شخصی و درونی را، فارغ از قضاوت‌ کردن و قضاوت‌ شدن، نشانمان می‌دهد؛ مثل غزلی که برای هیچ‌ سروده شده باشد.